Rekenmachine Bob.

​Isobella was verliefd op een rekenmachine.

Ze was acht jaar oud en ze was een rekenwonder. Ze kon optellen, aftrekken, delen, vermenigvuldigen en kwadreren. 

"Je neemt het kwadraat van twee, ik spring in de zee, de zee is vier, de sterren zijn zestien."

Kwadraat zee wordt een ster in de Melkweg."

Ze ratelde gewoon door, van sterren, bomen, planten, de zee, vissen en een berg en hoe dit alles op een manier een verband hadden met nummers.

Haar moeder wist niet altijd raad met haar fantasie. Ze gaf haar een rekenmachine voor haar negende.

"Ik reken met sterren en bergen, mama," zei ze. "Ik gebruik mijn Rekenmachine Bob (ja, ze gaf het een naam...) en ik zie diep in dingen..."

Rekenmachine Bob kreeg een papieren hartje op geplakt, ingekleurd met een rode stift. 

Isobella kreeg geen genoeg van Rekenmachine Bob, ze sprak hierover zonder ophouden. 

Ze was veertien. Op een dag begon Isobella raar te doen. Ze begon vreemd te praten.

"De wereld is niet goed meer, alles gaat tot niets! De wereld staat op zijn kop!" Isobella begon soms hardop te schreeuwen. Ze begon haar moeder met kopjes te bekogelen. 

"Wat is er toch, kind!" Haar moeder wist zich geen raad meer. 

"Sterren verdwijnen! Er zijn orkanen en iedere vis gaat dood! "De bergen gaan verdrinken in de zee!"

Dit duurde een paar dagen.

Isobella sliep, gelukkig. Rekenmachine Bob op haar nachtkastje. Haar moeder zag dat het papieren hartje eraf gescheurd was. 

Wat is dit?

Ze typte op de rekenmachine. Van een tot negen. Nummertje vijf werkte niet. Rekenmachine Bob was kapot, ieder antwoord was fout.

Haar moeder kocht voor Isobella een nieuwe rekenmachine.

Een paar dagen later was Isobella weer gelukkig.

Ze zei dat de bergen weer op hun plek waren, de vissen zwommen weer in de zee. 

Alle sterren waren weer op hun plek.

EINDE

© 2020 Michael J Secreve  -  All Rights Reserved