Zijn wij in een gesimuleerde wereld?
Wat is echt?
Wat echt is, is bv. een appel. Dan neem ik een foto ervan. dan is de foto een copy van het echte. Maar niet de echte appel zelf. Dan zet ik een filter op de appel om het roder eruit te laten zien. Dan is het dus twee stappen verwijderd van wat echt is. Dan schrijf ik een text erbij.
"Heerlijke appel!" ongeacht of het zuur smaakt of niet.
Drie stappen verwijderd van de echte appel.
Zo gaat het door totdat het niet eens te erkennen is als een beetje rood, omdat het een totaal andere verhaal geworden is.
In een wereld waar veel verhalen vervormd worden, in de nieuws, social media, gebeurtenissen en waar films normale dingen overdrijven, zitten we nu in een wereld waar bijna alles nep is geworden.
Zelfs mijn voorbeeld van een 'echte' appel lijkt ook niet helemaal waar te zijn omdat het genetisch gemodificeerd is. Een nep appel.
Ik denk dat we meer kritisch moeten kijken naar onszelf en de wereld.
Dank je Michael...
BeantwoordenVerwijderenHet gaat nog dieper dan je denkt...
Wij mensen zijn sociale prooidieren, zoogdieren.
Dat wil zeggen dat we naast een aangeboren neiging onszelf in leven te houden en voort te planten, we de aangeboren (en aanvullend aangeleerde) neiging hebben iets van ons persoonlijke leven in te leveren ten behoeve van onze soortgenoten, maar dan wel uit onze sociale groep.
Daarvoor hebben soortgenoten als wij twee breinen... 1 (Het limbische systeem) dat het oudste is en wat alle zoogdieren hebben en dat in beelden denkt en alleen het hier-en-nu kent en 2 (De Neocortex), die onze taal, sociale gedrag, sociale gevoelens, en groepsdenken omvat en daarmee onze persoonlijkheid (zeg maar onze sociale CV), onze wil en ons Ego en de hele massa aan verhaaltjes, die onze sociale virtuele werkelijkheid uitmaken. Zoals de leugens in de Media. Hier zit ook ons begrip van tijd. Dat bestaat niet, want in werkelijkheid is er slecht één moment en dat is DIT moment. De rest: Verleden, toekomst etc. zijn gewoon alleen maar virtuele verhaaltjes.
Wat is nu het geval ? Omdat we als peuter al geïndoctrineerd worden in woorden te spreken en te denken, vergeten we al gauw dat we vóór die tijd alleen in beelden dachten en we geen tijd kenden en geen wil of ego. En toch waren we gelukkig (of verdrietig) en aarzelde we niet om te doen wat er in ons opkwam.
Dus in de rest van onze kindertijd vergeten we de werkelijkheid van het hier-en-nu en gaan we leven in de virtuele werkelijkheid die bestaat uit alle verhaaltjes die we elkaar vertellen.
Maar het 1e brein blijft gewoon functioneren. Daarom komt het voor dat je iets wat je moet doen omdat je dat verteld is of omdat je dat beloofd hebt, toch niet doet omdat je wil niet sterk genoeg is en jezelf ertegen in opstand komt. Dan is er een conflict tussen je persoonlijke behoeften en de sociale druk.
Door te mediteren kun je de woordenstroom in je hoofd leren tot stilstand te komen (als je alleen bent) en dan leef je weer even in de realiteit van het hier-en-nu, zonder woorden. Dan zie je dat de kat je verbaasd aankijkt en hoor je hoe een ekster je aandacht trekt. Maar omdat er geen woorden zijn, kun je dat soort ervaringen niet vasthouden. Het hier-en-nu is simpel. Alles stroomt, niets blijft. Het komt en gaat. Niets blijft er hangen. Daarvoor heb je je sociale brein, zodat je net als wanneer je uit een mooie droom ontwaakt even vlug kunt opschrijven in woorden wat je je nog herinnert van die droom, want net als het hier-en-nu, verdampt een droom onherroepelijk als je er geen verhaal van maakt.
En dat is allemaal dus ook een verhaal...
Alex