Ik vond het achter stoffige boeken in mijn boekenkast die veel te vertellen heeft. Ze hebben altijd, heel letterlijk, een idee, gedachte of gevoel die ze kwijt willen.
Hoe komt het daar? Dit zal ik nooit weten, het kan zijn dat ik het na haar overleden met alle memorabilia van dien het daar gezet had, of mijn broer of, een absurde maar niet onmogelijke theorie, dat er een trek door de huis ging en het daar terecht kwam.
Ik zou graag de laatstgenoemde willen geloven, een trek door mijn flat, een gefluister van de wind die dit deed.
Bijna alsof er een intentie erachter was.
Niet wegdromen! Ik keek naar de muziekblad. Ik blaadde erdoor. Mijn oog viel op Fűr Elise. Dit kan ik nog op een piano spelen, geleerd van deze blad!
Er was iets op geschreven.
'Michael, je moet niet de noten lezen, je moet het voelen!!!' Er was ook een konijn erop geschetst, ze had de neiging om dieren te tekenen voor me.
Dit onthoud ik nog, ik onthoud dat ze dit voor mijn ogen opgeschreven had voor nadruk.
Voor een tijdje was ik niet hier, in mijn flat, met mijn boeken in Nederland.
Ik was, voor maar een tijdje, zeven jaar oud achter de Hoffman piano met kleine vingers die blind waren.
Later de avond had ik mijn elektronische piano op stroom gezet.
Ik voelde Fűr Elise toen ik het speelden in de nacht.
Ook geloofde ik dat de wind de blad achter mijn boeken waaide.
EINDE.
Reacties
Een reactie posten