Herfst is een verhaal op een blad.
Het is beladen met nostalgie verborgen in de aderen van dit oranje blad dat moest groeien, groen worden, doodgaan en vertelt zijn verhaal zoals de laatste adem van een Hollywood acteur, die op het einde van een film verklapt dat hij de dame lief had die nu zijn hand vasthield.
De herfst heeft een geschiedenis op dit blad geschreven en verteld zijn verhaal aan mij. Ik keek ernaar, ik zie de aderen vertakken in kleinere aders die wegkwijnen aan de verre kant weg van zijn kern. Weg van zijn oorsprong.
Ik heb een heimelijke bezit van wat was, een tijd toen dingen nog goed waren. Een tijd toen alles groen was in de verheerlijking van zomers zon.
Herfst is het doodgaan van mooie dingen, hij wil dus zijn verhaal kwijt, zie je, dus we moeten naar hem luisteren.
De natuur neemt een andere vorm aan, het sap van bomen gaat naar zijn wortels die in de lente een nieuw verhaal gaat vertellen.
Er zijn meer verhalen van de herfst dan stormen op zee, ik ken het verhaal van twee landen.
De eerste is toen ik geboren was in Zuid Afrika waar veel tranen zijn. Daar verandert het weer ook, net zoals hier. Zijn stem is anders, ook zijn geschiedenis. De bomen zijn groter met kraakverse bladeren. Zij zijn diep verankerd door hun wortels.
Het tweede verhaal is hier in Nederland waar een ander verhaal was die mijn ouders kenden die ik van hen hoorde maar niet voor de geest kon halen. Toen ik hier kwam ontplooiden alle praatjes van mijn familie en bloeiden tot een prag die ik kon begrijpen.
Ik besef dat ik geworteld ben in twee landen, zoals twee bomen, en mijn wortels in beiden zijn niet diep verankerd. Ik ben weg van mijn kern. Weg van mijn oorsprong. Ik besef ook dat heel veel verhalen zich gaan verkwanselen als het herfst wordt, zie je.
...en dat ik mijn verhaal moet vertellen aan degene die wil luisteren.
© 2020 Michael J Secreve - All Rights Reserved
Reacties
Een reactie posten