Welke herinnering kies ik om mee te nemen in de eeuwigheid?
Dat wiskunde niet bestaat.
Ik was op de basisschool en wiskunde en geloof werden tegelijkertijd in mijn keelgat afgeduwd. Ieder vond het normaal, maar ik niet.
Ik werd sceptisch toen een jongen vond dat de Hemel voor hem bestemd was en niet voor mij. Ik vond het niet leuk. Ik zag er weinig waarheid in. Toen kwam wiskunde, het fundament van wat beschouwd wordt als het gereedschap van waarheid. Ik kon dit ook niet zien als waar, ik zat nog te betwisten hoe het zat met de Hel.
Om met het getal tien te werken betekende dat je met feiten moet werken, maar feiten was voor mijn kinderbrein toen een klucht. Het werd vertroebeld door Hemel en Hel, voor mij geen waarheid, gewoon een strategie die anderen gebruiken om te domineren.
Ik werd uitgemaakt voor lui en dom. Niet alleen voelde ik verloochend door mijn bestaan op deze aarde, maar stelde ook niet meer belang wat hij te bieden had. Hij bood me zijn logica aan en ik wou het niet hebben.
Ik zwom veel, en dat was mijn waarheid, het natte water en niet de deeltjes die je kunt tellen met sommetjes, omdat sommetjes water mij niet nat laten voelen. Dit was de feitelijke wereld waarin ik leefde. Een zwembad, nat water.
Ik was veertien en ik kon alleen zeven maal zeven papegaaien als negenenveertig. We kregen rekenmachines en ik leerde niets verder van deze klucht. Ik stelde proposities en toetste het met mijn verbeelding. Ik ontdekte literatuur en het was zo vloeiend als het water waarin ik zwom. Ik kon ontvluchten met woorden, zinnen en paragrafen. Het gaf mij een stem die ik niet had. Ik kon het verfijnen tot een kunstwerk.
Ik was zestien, ik kon niet goed rekenen, een rebel tegen getal. Ik voelde mij meer thuis bij mijn woorden, een uitvloeisel van mijn bestaan. Ik viel meteen op in de Engelse klas. Ik schreef eerst een verhaal waar iemand terug kon in tijd met een tijdmachine. Toen een verhaal van iets in een zwarte doos en niemand wist wat erin zat, de clou was dat niemand het open kon maken. Wat zit erin? Dit waren mijn proposities in de vorm van een verhaal en het kon niet worden beantwoord. Ik wist zeker dat de rationaliteit, de sommetjes en de reden me niet beet kunnen pakken. Ik creëerde een zwarte doos in het verstand van de leerkrachten en kinderen waar geen antwoorden waren op vragen.
Ik kreeg voldoenden voor al mijn verhalen en dit liet me drie klassen omhoog springen het volgende jaar. Ik zakte door wiskunde mijn laatste schooljaar, maar ik had toch gelijk.
Als het gaat om waarheden is mijn propositie dat alle Hemelen en de Hel die ermee gepaard gaan, zelfs het getal tien gewoon iets is die het universum biedt om het te begrijpen. Ik ontdekte veel meer.
Ik ontdekte mijn geluk versluierd alleen in de wezen van mijn eigen bestaan.
© 2020 Michael J Secreve - All Rights Reserved
Reacties
Een reactie posten